جشن آذرگان

پنجشنبه,08آذر1397

ایران سرزمین جشن ها و آیین هاست و در گذشته جز شادترین کشورهای جهان بوده که به هر بهانه و مناسبتی جشن می گرفتند و شاد بودند؛ یکی از جشن هایی که هر ماه برگزار می شده جشن گاهشمار هر ماه بوده که هر روز از ماه که نام روز و ماه یکی می شد را جشن می گرفتند؛ جشن گاهشماری آذر نیز در روز نهم آذر است که این روز بنام "آتش یا آذر" است و جشن 9 ام آذر را جشن آذرگان می نامند.

---

ایران سرزمین جشن ها و آیین هاست و در گذشته جز شادترین کشورهای جهان بوده که به هر بهانه و مناسبتی جشن می گرفتند و شاد بودند؛ یکی از جشن هایی که هر ماه برگزار می شده جشن گاهشمار هر ماه بوده که هر روز از ماه که نام روز و ماه یکی می شد را جشن می گرفتند؛ جشن گاهشماری آذر نیز در روز نهم آذر است که این روز بنام "آتش یا آذر" است و جشن 9 ام آذر را جشن آذرگان می نامند.

وجود عنصر آتش برای ایرانیان باستان اهمیت ویژه ای داشته؛ اگر نگاهی به تاریخ بیاندازیم، متوجه می شویم که ایرانیان قرن ها پیش از میلاد مسیح، از سرزمین های سرد شمالی در جستجوی پیدا کردن محلی گرم برای زندگی بودند سرانجام به سرزمینی رسیدند که بعد ها "ایران" خوانده شد و در آن سکنی گزیدند، از این رو آنها قدر گرما، نور و آتش را بیشتر از مردمان دیگر دانستند و برای هر آتش و نوری از جمله نور خورشید و ماه (آتش آسمانی) و شعله آتش ارزش قائل بودند، دلیل دیگر آن اینست که پیشرفت‌های انسان همچون محرک بخار، الکتریسیته، گاز، کشتی، راه آهن، کارخانه و کلیه صنعت‌ها به خاطر وجود آتش بوده است. آتش تاریکی شب را از بین می‌برد، در سرمای سخت، گرمایش، پناهی است برای تن‌های سرد و خسته و همیشه اینطور معروف بوده که گرمی کانون خانواده به خاطر وجود آن است و اگر آتش نباشد، غذایی هم نیست.

 

 

در برگزاری آیین های زرتشتی، آتش اهمیت زیادی دارد و آذرگان هم یکی از جشن هایی است که در گرامیداشت آتش و ایزد آن برگزار می شود، اما احترام بیش از حد زرتشتیان به آتش باعث سوء تفاهم های زیادی از طرف مردمان دیگر ادیان یکتاپرست در دنیا شده است. زرتشتیان تجلی خداوند را در نور می بینند و هر روز نمازهای پنج گانه خود را به سمت نور و روشنایی به جای می آورند و این نوع عبادت باعث شده که بسیاری از مردم فکر کنند زرتشتیان "آتش پرست" هستند. این تصور غلط است و فلسفه دین زرتشت اصلا در مفهوم جایگزین کردن آتش با خدای یکتا نمی گنجد.

در وسط آتشکده ها یک میز سنگی می گذاشتند و روی آن ظرفی فلزی برای نگهداری آتش قرار می دادند. به این ظرف آتشگاه می گفتند که مردم، به اندازه پادشاه به آن احترام قائل بودند. زرتشتیان معتقد بودند: مانند دیگر عناصر - آب، باد، خاک - که خداوند آفریده است، آتش نیز باید از هر ناپاکی و پلیدی به دور باشد. براساس همین عقیده، زرتشتیان هرگز اجساد و لاشه را در آتش نمی سوزاندند و کشیدن سیگار و قلیان نزد آنها کاری ناشایست محسوب می شد.

نیاکان و پدران ما هم این روز را با افروختن آتش در خانه ها و بام ها، پهن کردن سفره های آئینی و تزئین آن به خوراکهای گوناگون در آتشکده ها و شادمانی این روز را جشن می گرفتند و آن را گرامی می داشتند.

آذر بنا به دلایلی که گفتیم  از جایگاه خاصی برخوردار است. اگر در کتاب پهلوی « بندهش » هر جا سخنی از چگونگی گیاهان خواندید و از میان نام گلها گلی به نام "آذریون" به چشمتان خورد, بدانید این گل همان گل مخصوص آذر است. در سایر کتابهای فارسی گل آذریون را با نام‌های دیگری مثل «آذرگون»، «گل آتشی» یا «گل آتشین» نیز می بینید. با توصیفاتی که در مورد گل آذریون در اشعار و نوشته گذشتگان شده است، استنباط می شود که گل آذرگون همان گل آفتابگردان است.

 

 

در سایت سورساتان می توانید از انواع لوازم و تم های جشن و شادی، دیدن فرمایید و در جشن ها و مراسم های خود از آنها استفاده کنید.جشن آذرگان این روزها در شهرهای کرمان، یزد، شیراز، تهران و... از طرف زرتشتیان و با شرکت این گروه از اقلیت‌های مذهبی در مراکز دینی خودشان برگزار می‌شود. خواندن بخش‌هایی از اوستا توسط موبد، بخش همیشگی این آیین به شمار می‌رود.به نظر میرسد این روزها نسبت به آداب و رسوم باستانی خود بی توجه ایم؛ در صورتی که باید از این ثروت ارزشمند نگهداری کنیم و ارزش آن را بدانیم تا بتوانیم میراث بزرگی برای فرزندانمان به یادگار بگذاریم.

---